1 Νοεμβρίου 2018 Εθνικό θέατρο. Παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης «Ο πρίγκιπας και ο φτωχός»
Αναρτήσεις
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ
Αγαπητοί γονείς, Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τη λειτουργία του σχολείου μας, το οποίο κατά τη φετινή χρονιά ξεκίνησε με λιγότερα λειτουργικά προβλήματα και με περισσότερες δραστηριότητες ενδοσχολικές και μη προς όφελος των μαθητών μας. Το προσωπικό του σχολείου μας είναι άρτια καταρτισμένο και με πολύ ζήλο και υπευθυνότητα μεριμνά καθημερινά ώστε η σχολική μας ζωή να έχει ποιότητα, ασφάλεια και ψυχαγωγία πέρα από τη μόρφωση και τα παιδαγωγικά προγράμματα. Όμως από την περσινή σχολική χρονιά δεν έχουμε σύλλογο γονέων και κηδεμόνων γεγονός που δυσκολεύει το έργο μας. Για το λόγο αυτό έχω δώσει τα ονόματα σας και τα τηλέφωνα σε έναν εθελοντή γονέα τον κ. ΜΑΝΔΑ ο οποίος είναι πατέρας μαθητή μας στην Ά τάξη και θα επικοινωνήσει μαζί σας να συγκεντρωθούμε κάποια μέρα εκτός σχολικού προγράμματος ώστε να συσταθεί ο σύλλογος αυτός. Για το σύλλογο αυτό δεν χρειάζεται πολύς χρόνος, μία ώρα φτάνει. Ωστόσο η παρουσία σας είναι απαραίτητη. ...
Η μητέρα μου
«...Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοερχόταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, και όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να ‘ναι νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά... Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ‘ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα. Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία. Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν ...